Και εξηγούμαστε. Βγήκαν, βγαίνουν και θα βγουν εκατοντάδες κείμενα απολογισμού, ρεβανσισμού, συνέπειας και επιβεβαίωσης. Η νίκη, μικρή ή μεγάλη, είχε πάντα πολλούς πατεράδες. Ελάχιστοι όμως θα παραδεχτούν ότι αυτό που αναδείχτηκε εδώ, δεν ήταν η υπεροχή της αριστερής πρότασης απέναντι σε κείνη των αναρχικών και αντίστροφα. Δεν ήταν χρησιμότητα μιας «ακηδεμόνευτης εκπροσώπησης» απέναντι στην αρετή του «αδιαμεσολάβητου» και άλλα τέτοια ωραία και καλοδιατυπωμένα. Όχι επειδή δεν έχουν όλα αυτά την αξία τους και τη σημειολογία που αναδύουν μέσα στα κοινωνικά κινήματα χειραφέτησης και απελευθέρωσης, αλλά απλά επειδή ήταν λυμένα πριν ακόμα εκληφθούν ως προβλήματα για τους διάφορους καλοπροαίρετους ή μη αποτιμητές.
Ήταν λυμένα, όταν με συλλογικές διαδικασίες αυτοοργάνωσης, το ίδιο το υποκείμενο της εκμετάλλευσης, σχεδίασε και υλοποίησε ένα σκληρό αγώνα, σε κεντρική αντιπαράθεση με όλους τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και απέναντι σε καθολικές και διαχρονικές επιλογές εκμετάλλευσης και διαχείρισης του εργατικού δυναμικού, από το κεφάλαιο και την εργοδοσία στην Ελλάδα. Ήταν λυμένα ήδη, όταν τολμούσαν να ξεκινήσουν μια ανυποχώρητη μάχη, μέσα σε ένα δυσμενές περιβάλλον και με αποτρεπτικούς συσχετισμούς, χωρίς αυτό να απορρέει από την ανάγκη απάντησης σε κάποια μέτρα της κυβέρνησης. Χωρίς να αμύνονται απέναντι σε μια νέα επίθεση. Από το πουθενά δηλαδή, όπως θα έλεγε ένας «ανυποψίαστος, φιλήσυχος πολίτης», εθισμένος στο να κατονομάζει ως φυσιολογική, την άγρια καθημερινή εκμετάλλευση. Και νίκησαν… Ο ανυποχώρητος αγώνας τους, γονάτισε ότι και όποιον φάνταζε ως αντίπαλος. Εν ολίγοις ήταν λυμένα, όταν μια ολόκληρη μεταναστευτική κοινότητα (η βορειοαφρικανική) βροντοφώναξε αδιαμεσολάβητα «φτάνει πια» και μια άλλη αυτοοργανωμένη μεταναστευτική συλλογικότητα (το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης) ανέλαβε να μετατρέψει αυτή τη συσσωρευμένη αγωνιστική ενέργεια σε κεντρικό πολιτικό αγώνα. Η μεγάλη συνεισφορά της αλληλεγγύης ήταν να κρατήσει ανοιχτό το δρόμο του αγώνα. Να εξασφαλίσει τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζονταν. Να μοχθήσει για να τον προστατεύσει και να τον διαδώσει. Να αποκαλύψει τους συκοφάντες του. Να χαρεί στο τέλος με τη νίκη, που ήταν και δική της. Να ένας λόγος για να πανηγυρίζουμε όλοι μαζί. Να γιατί είμαστε όλοι νικητές.
Δεν ήταν μια νίκη των διαπολιτισμικών ιδεών ή του αντιρατσιστικού και φιλομεταναστευτικού ρεύματος στην Ελλάδα. Ήταν μια εξαιρετική απάντηση του απαξιωμένου (από το παραπάνω ρεύμα) μεταναστευτικού κινήματος. Του εργατικού κινήματος εν γένει (παρά την εκκωφαντική σιωπή και απουσία της ντόπιας εκδοχής του).
Οι 44 μέρες σκληρού αγώνα, 300 εργατών μεταναστών απεργών πείνας, εκατοντάδων αλληλέγγυων, χιλιάδων υποστηρικτών, με δεκάδες δράσεις από τη μια άκρη της γης στην άλλη, με υπογραφές στήριξης, ομάδων, συλλογικοτήτων, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών, γνωστών και άγνωστων ανθρώπων, δημιούργησαν ένα ρήγμα.
Ρήγμα στη διαμορφωμένη εικόνα του μετανάστη. Η μέχρι χθες εικόνα που ήθελε το μετανάστη εγκληματία, φουκαρά, αναξιοπαθούντα, μάρτυρα, παράνομο και «εξωτικό φρούτο» που μπορεί ενίοτε να διασκεδάζει και να ταΐζει κάθε φιλάνθρωπο και ανεκτικό έλληνα, ηττήθηκε, από την εικόνα του εργάτη μετανάστη που διεκδικεί το δίκιο του, που στέκεται με επιμονή και αξιοπρέπεια, απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του συντηρητισμού, των ΜΜΕ, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Ρήγμα στον αυταρχισμό της εποχής του μνημονίου. Η πολιτική της λιτότητας, η προσπάθεια της συνενοχής για την οικονομική κατάσταση, η ενοχοποίηση της διεκδίκησης, η λογική των σκυμμένων κεφαλιών, ηττήθηκαν από τη νικηφόρα κατάληξη του αγώνα, από τη διαχωριστική γραμμή που μπήκε ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας από τη μια και της εκμετάλλευσης από την άλλη, από το ότι αναδείχτηκαν οι πραγματικές αιτίες της μετανάστευσης.
Ρήγμα στους μονοδιάστατους αγώνες. Με αυτόν τον αγώνα που ξεκίνησε από τους μετανάστες, αγκαλιάστηκε από την αλληλεγγύη ελλήνων και μεταναστών, συνέδεσε το μεταναστευτικό με το εργατικό και το κίνημα αλληλεγγύης και αποκόμισε αποτελέσματα και οφέλη για όλη την εργατική τάξη, ντόπια και μεταναστευτική.
Οι απόψεις που έλεγαν πως τώρα δεν είναι ώρα γιατί οι συνθήκες, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, είναι δύσκολες, για εκείνες που δεν εμπιστεύονταν τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, για εκείνες που διαφωνούσαν με τη μορφή πάλης και για όσες απόψεις στέκονται εχθρικά στο αποτέλεσμα, έκαναν το συνηθισμένο λάθος. Έδωσαν και δίνουν επιχειρήματα στους εχθρούς του αγώνα - εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας - να πολεμήσουν, να διαστρεβλώσουν, να συκοφαντήσουν.
Οι απόψεις για ανήθικους διαμεσολαβητές ή κακούς διαπραγματευτές, το μόνο που προσφέρουν είναι να δηλητηριάζουν τους αγωνιστές, να μην επιτρέπουν στους ανθρώπους που με αυταπάρνηση και πίστη κατάφεραν μια πολύ σημαντική νίκη, ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να μεταφέρουν το μήνυμα της.
Ούτε οι απεργοί, ούτε εμείς, ούτε οι αλληλέγγυοι είμαστε επαγγελματίες αγωνιστές, και ούτε θέλουμε να γίνουμε. Θέλουμε να ζούμε τους αγώνες και να βγαίνουμε από αυτούς, με ψηλά το κεφάλι.
Όσον αφορά στο υποκείμενο αυτού του αγώνα, τους μετανάστες, μπόρεσαν να αντιληφθούν και να χαρτογραφήσουν τις πολιτικές δυνάμεις και δυναμικές στην Ελλάδα και να τις κατατάξουν βιωματικά σε φίλιες, εχθρικές και αδιάφορες.
Γι’ αυτό και η πιο ευδιάκριτη διαχωριστική γραμμή αυτού του αγώνα, δεν ήταν ανάμεσα σε καλές ή κακές οργανώσεις αλληλεγγύης, συνεπείς ή ενδοτικές αντιλήψεις, αλλά ήταν η γραμμή που χώριζε ανθρώπους και συλλογικά αντανακλαστικά. Αυτούς που ήταν μέσα σε ένα πραγματικό (και όχι συμβολικό, μετά από πολύ καιρό) αγώνα, ως μη διαπραγματεύσιμη επιλογή, και εκείνους που από την αρχή και με ιδιοτέλεια φιλοτεχνούσαν το προφίλ τους, για κάθε περίσταση, νίκη ή ήττα. Γνωρίζοντας ότι οι μόνοι αγώνες που είναι χαμένοι, είναι εκείνοι που δεν γίνονται, αλλά και χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι δεν κάναμε λάθη ή επί μέρους λάθος εκτιμήσεις σε όλη αυτή την μεγαλειώδη μάχη, είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα : Κάθε φιλάρεσκη και εκ των υστέρων κριτική, απ’ όπου κι αν προέρχεται, απλά αποδεικνύει τα παραπάνω, συνεπικουρούμενα από την εγγενή μιζέρια, μικρομεγαλισμό και ηττοπάθεια των εμπνευστών της.
Το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, που βρέθηκε μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα από την αρχή του, τέσσερις μήνες πριν αρχίσει η απεργία και θα παραμείνει εκεί, μέχρι να υλοποιηθεί και ολοκληρωθεί και η τελευταία πτυχή των κατακτήσεων των 300 μεταναστών απεργών πείνας, χαιρετίζει όλους αυτούς τους γνωστούς και άγνωστους σε μας, αγωνιστές της αλληλεγγύης και της νίκης. Τους εκατοντάδες που διέθεσαν τη δύναμη και το χρόνο τους στις απεργιακές ανάγκες στην Νομική, την Υπατία και το Ε.Κ. Θεσσαλονίκης. Τους εκατοντάδες αλληλέγγυους που βρέθηκαν στα ασθενοφόρα και σε 24ωρη βάση στα νοσοκομεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Τους χιλιάδες που διαδήλωσαν στους δρόμους όλης της χώρας, που οργάνωσαν τις καταλήψεις και τις δράσεις αλληλεγγύης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Όλους εκείνους, αναγνωρίσιμους ή μη, που πάλεψαν για μια ανακοίνωση στήριξης του φορέα που συμμετέχουν, εκείνους που ενίσχυσαν οικονομικά και ηθικά τον αξέχαστο αυτό αγώνα. Τέλος όλους αυτούς που έστω και με ένα χαμόγελο χαράς, ένιωσαν αυτή την νίκη να είναι και δική τους, το απόγευμα της 9ης Μαρτίου.
Το καθήκον όλου του μεταναστευτικού, αντιρατσιστικού, εργατικού και ελευθεριακού κινήματος στο εξής, είναι να διαμορφώσει τις απαραίτητες νέες δομές, ώστε πιο οργανωμένα, πιο μαζικά, πιο δυναμικά να συνεχίσει να υποδέχεται ή να οργανώνει νέους αγώνες, για μεγαλύτερα ρήγματα, για νέες κατακτήσεις.
21 Μαρτίου 2011
ΦΟΡΟΥΜ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ
http://fmkritis.wordpress.com
