Για αρκετές εβδομάδες τώρα, ο στρατός και το ναυτικό μας βρίσκονται σε μια κατάσταση υψηλής ετοιμότητας, αντιμετωπίζοντας με γενναιότητα μια θανάσιμη απειλή ενάντια σ’ αυτήν καθεαυτή την ύπαρξή μας: δέκα μικρά σκάφη που προσπαθούν να φτάσουν στη Γάζα. Αυτά τα σκάφη μεταφέρουν μια επικίνδυνη συμμορία οργίλων τρομοκρατών, υπό τη μορφή γηραιών βετεράνων εκστρατειών για την ειρήνη.
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει επιβεβαιώσει την ακλόνητη αποφασιστικότητά μας να προασπίσει τη χώρα μας: Δεν θα αφήσουμε κανέναν να σπάσει τον αποκλεισμό για να περάσει λαθραία πυραύλους στους τρομοκράτες της Γάζας, οι οποίοι με τη σειρά τους θα τους εκτοξεύσουν για να σκοτώσουν τα αθώα παιδιά μας.
Αυτό αποτελεί ένα είδος ρεκόρ ακόμα και για τον Νετανιάχου: δεν υπάρχει αλήθεια ούτε και σε μία έστω λέξη. Ο στολίσκος δεν μεταφέρει κανένα όπλο – οι εκπρόσωποι ευυπόληπτων διεθνών μέσων ενημέρωσης που επιβαίνουν στα σκάφη παρέχουν εγγύηση γι αυτό. Επίσης, νομίζω πως μπορούμε να βασιζόμαστε στο ότι η Μοσάντ μπορεί να φυτέψει έναν τουλάχιστον πράκτορα σε κάθε σκάφος. (Στο κάτω-κάτω, για ποιο λόγο πληρώνω τους φόρους μου;) Η Χαμάς δεν έχει εκτοξεύσει πυραύλους για πολύ καιρό τώρα – έχει πολύ καλούς δικούς της λόγους για να τηρεί την ανεπίσημη “Tahdiyeh” (“Σιωπηλή”) συμφωνία.
Αν είχε επιτραπεί στον στολίσκο να φτάσει στη Γάζα, αυτό θα αποτελούσε είδηση για μερικές ώρες, κι αυτό θα ήταν όλο. Η ολική κινητοποίηση του Ισραήλ, η εκπαίδευση κομάντος του ναυτικού για τη σύλληψη των πλοίων, οι πράξεις δολιοφθοράς που έγιναν σε Ελληνικά λιμάνια, η τεράστια πολιτική πίεση που ασκήθηκε από το Ισραήλ και τις Η.Π. στην ενδεή, χρεοκοπημένη Ελληνική κυβέρνηση – έχουν όλα τους διατηρήσει αυτή τη μικρή πρωτοβουλία στις θεματικές των ειδήσεων εδώ και πολλές εβδομάδες, ελκύοντας την προσοχή στον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας.
Για ποιον, λοιπόν, λόγο υπάρχει ο αποκλεισμός; Δεν υπάρχει εξακριβώσιμος λόγος γι αυτό το γεγονός τώρα, αν βέβαια υπήρχε και ποτέ. Για να τρομοκρατήσει τους κατοίκους της Γάζας ώστε να ανατρέψουν τη διακυβέρνηση από την Χαμάς, τη νικήτρια δύναμη σε δημοκρατικές εκλογές; Λοιπόν, αυτό δε λειτούργησε, έτσι δεν είναι; Για να αναγκάσει τη Χαμάς να μεταβάλει τους όρους της για μια ανταλλαγή αιχμαλώτων που θα απελευθέρωνε τον Gilad Shalit; Ούτε αυτό έγινε. Για να εμποδίσει τη λαθραία εισαγωγή όπλων στη Λωρίδα; Τα όπλα διακινούνται ελεύθερα μέσα από εκατό τούνελ από την Αίγυπτο, αν πρόκειται βέβαια να πιστέψουμε αυτά που μας λέει ο στρατός μας. Έτσι, ποιον σκοπό εξυπηρετεί πράγματι ο αποκλεισμός; Κανείς δεν φαίνεται να το γνωρίζει. Ωστόσο, αυτός συνιστά το θεμέλιο της ύπαρξής μας. Αυτό είναι το μόνο ξεκάθαρο.
Ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας πίεσης που ακολούθησε μετά τα γεγονότα με τον περυσινό στολίσκο, ο αποκλεισμός χαλάρωσε αρκετά. Αλλά στους παραγωγούς και κατασκευαστές της Γάζας απαγορεύεται ακόμα να προωθούν τα προϊόντα τους έξω από τη Λωρίδα της Γάζας – με αποτέλεσμα την καταδίκη της πλειονότητας του πληθυσμού της σε ανεργία και σε ταπεινωτική ανέχεια.
Το ίδιο ισχύει και για την αποτροπιαστική, εμπορευματικού χαρακτήρα, ανταλλαγή ανθρώπινων λειψάνων. Ο Νετανιάχου υποσχέθηκε να επιστρέψει ως χάρισμα στον Μαχμούτ Αμπάς τα λείψανα των 84 “τρομοκρατών” (τόσο της Φατάχ όσο και της Χαμάς). Την τελευταία στιγμή, παρέβη την υπόσχεσή του. Ο περίγυρός του προσποιείται ότι αυτά τα λείψανα, μετά βίας αναγνωρίσιμα πλέον, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως υλικά παζαρέματος στις χειριστικές μανούβρες για την απελευθέρωση του Gilad Shalit.
Το ίδιο ισχύει και για τις ενέργειες ενάντια στη χτεσινή αεροπορική άφιξη διεθνών ακτιβιστών για την ειρήνη στο αεροδρόμιο Ben-Gurion. Το μόνο που ήθελαν ήταν να πάνε στη Βηθλεέμ και στη Γάζα, η πρόσβαση στις οποίες είναι δυνατή μόνο διαμέσου του περάσματος από Ισραηλινό έδαφος. Σχεδόν χίλιοι αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής.
Όλες οι ακόλουθες αστόχαστες σπασμωδικές αντιδράσεις: Πρέπει να είμαστε δυνατοί. Παντού παραμονεύουν θανάσιμοι κίνδυνοι. Το Ισραήλ πρέπει να προασπίσει τον εαυτό του. Αλλιώς θα υπάρξει ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ένα ενδιαφέρον φαινόμενο: οι άνθρωποι βλέπουν αθώες φυσιογνωμίες ηλικιωμένων ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις οθόνες των τηλεοράσεών τους και πιστεύουν ότι βλέπουν επικίνδυνους προβοκάτορες, επειδή η κυβέρνηση και το μεγαλύτερο μέρος των μέσων ενημέρωσης τους λένε ότι είναι έτσι. Μοχθηροί “Άραβες και Μουσουλμάνοι” κρύβονται μέσα στα σκάφοι του στολίσκου. Ένας Αραβο-Αμερικανός σε ένα από τα σκάφη αποκαλύφθηκε ότι είναι κάποιος που έχει συγκεντρώσει χρήματα για ένα κοινωνικό ίδρυμα της Χαμάς. Ένα επικίνδυνος τρομοκράτης! Πόσο απόλυτα φριχτό!
Το φαινόμενο του να βλέπουν οι άνθρωποι κάτι και να νομίζουν ότι βλέπουν κάτι άλλο μου διέγειρε πάντα την περιέργεια. Πώς γίνεται να μην πιστεύουν οι άνθρωποι στα δικά τους μάτια αλλά να πιστεύουν τα μάτια άλλων;
Αυτή την εβδομάδα πήρα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από έναν άνδρα που θυμήθηκε κάτι από την εποχή που ήταν μαθητής της μακαρίτισσας της γυναίκας μου, της Rachel, στην πρώτη τάξη.
Η Rachel του ζήτησε να σηκώσει το δεξί του χέρι. Όταν το αγόρι το έκανε, η Rachel είπε: “Όχι, όχι. Αυτό είναι το αριστερό σου χέρι!” Και μετά αυτή στράφηκε στα άλλα παιδιά και τα ρώτησε ποιο χέρι ήταν. Ακολουθώντας τη δασκάλα τους, αυτά φώναξαν ομόφωνα: “Το αριστερό! Το αριστερό!” Βλέποντάς το αυτό, το πρώτο αγόρι άρχισε να κυριεύεται από αμφιβολία. Στο τέλος συμφώνησε: “Ναι. Είναι το αριστερό χέρι.”
“Όχι, είχες δίκιο εξ’ αρχής,” τον διαβεβαίωσε η Rachel. “Ας είναι αυτό ένα μάθημα για όλους εσάς: αν είστε βέβαιοι ότι έχετε δίκιο, να επιμένετε σ’ αυτό. Ποτέ να μην αλλάζετε την άποψή σας επειδή άλλοι άνθρωποι ισχυρίζονται το αντίθετο.”
Σχεδόν εντελώς τυχαία, αμέσως μετά που διάβασα αυτή την προσωπική μαρτυρία, είδα στην τηλεόραση τα αποτελέσματα μιας επιστημονικής έρευνας Ισραηλινών ερευνητών πάνω στο θέμα της “ενσταλαγμένης μνήμης ”. Τα πειράματά τους έδειξαν ότι άνθρωποι που έχουν δει κάτι με τα ίδια τους τα μάτια, αλλά έχουν όλους τους άλλους να τους λένε ότι έχουν δει κάτι άλλο, αρχίζουν να καταπνίγουν τη δική τους μνήμη και να “θυμούνται” ότι είδαν αυτό που -κατά τους ισχυρισμούς τους- είχαν δει κάποιοι άλλοι. Στη συνέχεια, νευρολογικές έρευνες έδειξαν ότι αυτό μπορεί στην πράξη να εντοπιστεί να λαμβάνει χώρα στον εγκέφαλο: η φαντασιωμένη μνήμη αντικαθιστά την πραγματική. Η κοινωνική πίεση έχει επιτελέσει το έργο της: η ενσταλαγμένη μνήμη έχει γίνει πραγματική μνήμη.
Πιστεύω ότι αυτό είναι ακόμα πιο ακριβές για ένα ολόκληρο έθνος, το οποίο αποτελείται, φυσικά, από ξεχωριστά άτομα. Αυτό το έχω δει πολλές φορές.
Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια 11 μηνών πριν από τον 1ο πόλεμο με τον Λίβανο, δεν έπεσε ούτε μια τουφεκιά από τον Λίβανο προς το Ισραήλ. Αντίθετα με ό,τι αναμενόταν, ο Γιασέρ Αραφάτ είχε επιτύχει να επιβάλει μία πλήρη παύση πυρός ακόμα και στους Παλαιστίνιους αντιπάλους του. Ωστόσο, αφού ξεκίνησε τον πόλεμο ο Αριέλ Σαρόν, κυριολεκτικά όλοι οι Ισραηλινοί “θυμούνταν” ξεκάθαρα ότι οι Παλαιστίνιοι πυροβολούσαν καθημερινά κατά μήκος των συνόρων, μετατρέποντας σε κόλαση τη ζωή στο Ισραήλ.
Εγώ αυτό το αποκαλώ “Πάρκινσον από την ανάποδη” – ενώ οι ασθενείς με Πάρκινσον σε προχωρημένο στάδιο δεν θυμούνται πράγματα που συνέβησαν, αυτοί εδώ οι ασθενείς θυμούνται στ’ αλήθεια πράγματα που δεν συνέβησαν ποτέ.
ΥΠΑΡΧΕΙ μια ψυχική διαταραχή που αποκαλείται “paranoia vera”. Οι ασθενείς υιοθετούν μία παράφρονα υπόθεση –π.χ., “όλοι με μισούν”– και στη συνέχεια επεξεργάζονται ένα περίτεχνο κατασκεύασμα γύρω απ’ αυτήν. Κάθε ελάχιστη πληροφορία που μοιάζει να στηρίζει αυτό το κατασκεύασμα απορροφάται με προθυμία, κάθε κομμάτι πληροφορίας που το αντικρούει καταπνίγεται. Τα πάντα ερμηνεύονται έτσι ώστε να ενισχύουν την αρχική υπόθεση. Το μοντέλο είναι αυστηρά λογικό –πράγματι, όσο πιο ολοκληρωμένο και πιο λογικό είναι το κατασκεύασμα, τόσο πιο σοβαρή είναι η ασθένεια.
Μεταξύ των συμπτωμάτων που τη συνοδεύουν, είναι η εχθρική/πολεμική συμπεριφορά, οι επαναλαμβανόμενες υποψίες, η αποσύνδεση από την πραγματική ζωή, οι θεωρίες συνομωσίας, και ο ναρκισσισμός.
Φαίνεται πως ολόκληρα έθνη μπορούν να γίνουν θύματα αυτής της ασθένειας. Σίγουρα το δικό μας μοιάζει να την έχει.
Όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας. Οι πάντες βρίσκονται εκεί έξω για να μας καταστρέψουν. Κάθε κίνηση είναι μια απειλή ενάντια σ’ αυτή καθεαυτή την ύπαρξή μας. Όποιος τηρεί κριτική στάση απέναντι στην Ισραηλινή πολιτική είναι ένας αντισημίτης ή ένας Εβραίος που μισεί τον εαυτό του.
Πράγματι, ακόμα και όταν κάνουμε ένα καλό πράγμα, αυτό στρέφεται εναντίον μας.
Μαρτυρία: “Εγκαταλείψαμε τη Λωρίδα της Γάζας και επιπλέον διαλύσαμε τους εκεί οικισμούς μας, και τι δεχτήκαμε σε αντάλλαγμα; Πυραύλους Qassam!”
(Δεν έχει καμιά σημασία που ο Σαρόν αρνήθηκε να επιστρέψει τη Λωρίδα σε οποιοδήποτε συλλογικό Παλαιστινιακό σώμα, αφήνοντας πίσω ένα κενό. Την απέκοψε από τον υπόλοιπο κόσμο και τη μετέτρεψε σε ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης.)
Μαρτυρία: “Μετά το Όσλο, εμείς οπλίσαμε τις δυνάμεις ασφαλείας του Αραφάτ, και αυτοί έστρεψαν τα όπλα τους εναντίον μας!”
(Δεν έχει καμιά σημασία που ποτέ δεν εκπληρώσαμε εντελώς τις δεσμεύσεις μας σύμφωνα με τις συμφωνίες του Όσλο, που η κατοχή έγινε ακόμα πιο καταπιεστική και που οι οικισμοί μας επάνω σε Παλαιστινιακό έδαφος αυξήθηκαν αλματωδώς και εκτεταμένα. Επίσης, οι Παλαιστινιακές υπηρεσίες ασφαλείας δεν έδρασαν ποτέ στην πράξη ενάντια στο Ισραήλ.)
Μαρτυρία: “Εμείς αποσυρθήκαμε από το Νότιο Λίβανο και τι πήραμε γι αυτό; Την Χεσμπολάχ και τον 2ο Πόλεμο του Λιβάνου!”
(Δεν έχει καμιά σημασία που η Χεσμπολάχ δημιουργήθηκε ως αντίδραση στη 18χρονη κατοχή μας εκεί, και το ότι ήμασταν εμείς οι ίδιοι που επιλέξαμε να ξεκινήσουμε τον δεύτερο Λιβανικό Πόλεμο μετά από ένα επουσιώδες συνοριακό περιστατικό.)
ΛΕΓΕΤΑΙ ότι οι παρανοϊκοί έχουν επίσης και εχθρούς στην πραγματική τους ζωή. Το πρόβλημα είναι ότι με την επιθετική και φιλύποπτη συμπεριφορά τους, οι παρανοϊκοί δημιουργούν ολοένα και περισσότερους εχθρούς στην πραγματική τους ζωή.
Το σλόγκαν “Όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας” μπορεί εύκολα να λειτουργήσει σαν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Το Ισραήλ δεν είναι η μοναδική χώρα που υποφέρει απ’ αυτή τη δυστυχία. Κάποτε προσβλήθηκαν απ’ αυτήν και οι Γερμανοί. Το ίδιο και οι Σέρβοι. Το ίδιο, σε κάποιο βαθμό, ισχύει για τις Η.Π. και για πολλές άλλες χώρες. Δυστυχώς, τα κόστη της παράνοιας είναι πολύ υψηλά.
Γι αυτό ας αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε ως υγιείς διανοητικά άνθρωποι. Αφήστε τα μικρά σκάφη να πάνε στη Γάζα. Αφήστε τους αφικνούμενους στο αεροδρόμιο Ben-Gurion να πάνε στα Παλαιστινιακά εδάφη και να μαζέψουν ελιές, αν είναι αυτό που θέλουν.
Ακόμα και αν συμπεριφερθούμε πράγματι σαν ένα λογικό έθνος, το Ισραήλ θα συνεχίσει να υπάρχει. Πράγματι!
Πηγή: Από το http://www.alterthess.gr (ενημέρωση από την άλλη πλευρά της Θεσσαλονίκης, της Ελλάδας, του κόσμου) σε μετάφραση από το http://www.avnery-news.co.il/english/index.html
* Ο Ισραηλινός συγγραφέας Ούρι Αβνέρι (1923) είναι ιδρυτής της ειρηνιστικής οργάνωσης “Γκους Σαλόμ» και πρώην βουλευτής στην «Κνεσέτ»(1965-’74, 1979-’81). Έγινε παγκόσμια γνωστός όταν στις 3 Ιουλίου 1982, κατά τη διάρκεια της «μάχης της Βηρυτού», συναντήθηκε με τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ. Έχει γράψει αρκετά βιβλία για την Ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη. Είναι ένθερμος υποστηρικτής του δικαιώματος του Παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει το δικό του κράτος που θα περιλαμβάνει όλα τα εδάφη της Δυτικής Όχθης και τη Λωρίδα της Γάζα, με την Ιερουσαλήμ κοινή πρωτεύουσα του Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
